ENXEÑERÍA E INVENTOS

Leonardo da Vinci inscríbese na corrente tecnicista do Renacemento e, como tal, tivo predecesores inmediatos ou máis afastados entre os que se pode citar a Konrad Kyeser, Taccola, Roberto Valturio, Filippo Brunelleschi, Jacomo Fontana ou Leon Battista Alberti, a quen lle debe probablemente moito. Algúns deles foron personalidades máis potentes, cun espírito aínda máis completo e unha curiosidade máis ampla cós de Leonardo. As súas notas conteñen debuxos de numerosas innovacións coma diversas máquinas para voar (o 3 de xaneiro de 1496 ensaiou unha das súas máquinas para voar sen éxito), un helicóptero, armas de fogo, tanques armados, un submarino e un dispositivo con engrenaxes que podería ser unha máquina para calcular. Leonardo chamaba a guerra «pazzia bestialissima» (tolemia salvaxe) e estudou as armas á vez que gardaba distancia sobre o seu uso. Foi probablemente un dos primeiros enxeñeiros da súa época que se interesou polo traballo mecánico dos metais e en particular do ouro, o máis maleable. A súa orixinalidade ponse de manifesto na máquina voadora e nalgunhas máquinas téxtiles, nas que tivo a oportunidade de aplicar o seu sentido da observación á regularidade dos movementos. En 1502 proxectou unha ponte de 240 metros de luz que formaba parte dun proxecto de construción para o Sultán Bajazet II de Constantinopla. A ponte debía servir para franquear o estuario coñecido como Corno de Ouro. Beyazid abandonou o proxecto porque considerou que a construción sería imposible. A obra xamais se realizou, mais no ano 2001 a idea resucitou para a construción dunha ponte en Noruega baseada no deseño de Leonardo. O 17 de maio de 2006 o goberno turco decidiu construír a ponte de Leonardo sobre o Corno de Ouro. En arquitectura estivo influenciado pola obra de Filippo Brunelleschi e proxectou elevar o Battistero di San Giovanni de Florencia, así como crear unha torre-lanterna para a catedral de Milán. Utilizou a miúdo a forma octogonal para os edificios relixiosos e o círculo para os militares. Por mor da epidemia de peste que azoutou Milán entre 1484 e 1485, deseñou unha cidade perfecta teórica con eixos de circulación optimizados e condicións de vida de calidade, nunha visión marcada non polas distincións sociais senón polas funcionais, á imaxe dos órganos do corpo humano. Por desgraza, moitos dos seus estudos sobre arquitectura perdéronse.