ROBERT RECORDE E O SIGNO =

Recorde nacera en 1510,no País de Gales. E en 1531obtivo o seu primeiro título universitario, que lle permitía ensinar Matemáticas en Oxford e Cambridge. A obra máis citada de Recorde é The Whetstone of Witte, (A pedra de afiar o enxeño ), publicada en 1557, isto é, un ano antes da súa morte. O libro está dedicado ao álxebra, e nel é onde aparece por primeira vez o signo que hoxe utilizamos para afirmar a igualdade de dúas expresións, aínda que Recorde faio máis longo do que nós facemos na actualidade. Co comezo do século XVIII o signo = de Recorde gaña terreo rapidamente. O gran avance matemático deste tempo foi a invención do cálculo diferencial e integral. O signo de igualdade = é un dos poucos símbolos matemáticos que contaron con aprobación universal, aínda que foi acurtando a súa lonxitude co uso por evidentes razóns prácticas. Recorde non propuxo ningún outro símbolo algebraico, pero, xa fixo bastante. Este foi elixido de maneira tan admirable que sobreviviu a todos os competidores, e constitúe un dos elementos crave da linguaxe matemática.

ALQUIMIA NO RENACEMENTO

Durante o renacemento alquimista convertéronse en químicos e alquimia paso ser a ciencia chamada Química. Xurdiu asi un novo interese polas teorías gregas sobre o tema. As investigacións realizadas polos alquimistas da idade media foron usadas para fundar as bases da química moderna. O coñecemento químico ampliouse bastante e os científicos comezaron a explicar o universo e os seus fenómenos por medio da química.

Comezan a aparecer obras qúimicas no sentido moderno das palabra. Doutra banda a alquimia alcanza o seu apoxeo, e asóciase cada vez máis coa cábala, a maxia e a teosofía.

Todos os coñecementos químicos desenvolvidos durante a idade media comezaron a ser vistos desde outra perspectiva mais científica e con perspectiva mais científica e formáronse as bases sobre as cales a química moderna apóiase.

No nacemento desta ciencia, un dos primeiros xenios foi Robert Boyle, quen formulou a lei dos gases que hoxe leva o seu nome. Na súa obra "O Químico Escéptico" (1661), foi o primeiro en establecer o criterio moderno polo cal se define un elementoUn século despois de Boyle, os traballos prácticos realizados polos químicos empezados polos químicos empezaron a poñer de manifesto que sustancias podían descompoñerse noutras máis simples e cales non.

Henry Cavendish demostrou que o Osíxeno se combina co hidróxeno para formar a auga, de modo que esta non podía ser un elemento. Máis tarde, Lavoisier descompuxo o aire , en osíxeno e nitróxeno. Fíxose evidente que ningún dos elementos dos gregos eran tales segundo o criterio de Boyle. A finais do renacemento co nacemento da química moderna, a alquimia transformouse nunha ciencia con obxectivos relixiosos ocupando o seu lugar a química moderna que levaría a cabo descubrimentos sorprendentes durante os séculos seguintes.

AVANCES CIENTÍFICOS NO RENACEMENTO : BLAISE PASCAL

A pascalina é un invento de Blaise Pascal que a constrúo co fin de axudar ao seu pai buscando crar un dispositivo que puidese reducir un pouco a súa carga de traballo. Esta maquina é unha das primeiras calculadoras mecanicas, pero non a primeira xa que a primeira foi construída por Wilhelm Shickard en 1623. No caso da pascalina Pascal comenzo a traballar nela en 1642 cando tenia só 19 anos de idade. Logo  de tre anos de duro traballo logro terminala.



Esta maquina funcionaba a base de rodas e engrenaxes. As rodas representaban o sistema decimal de numeración. Cada roda constaba de dez pasos, para o que estaba convenientemente marcada con números do 9 ao 0. O numero total de rodas era oito, seis rodas para representar os números enteiros e dúas rodas mais, no extremo esquerdo, para os decimais. Mediante unha manivela se cara a virar as rodas dentadas. Para sumar ou restar non había mais que accionar a manivela no sentido apropiado co que as rodas corrían os pasos necesarios. Cando unha roda estaba no 9 e sumábase 1, esta avanzaba ata a posición marcada por un cero. Neste punto, un gancho cara a avanzar un paso á roda seguinte. Desta maneira realizábase a operación de adición. Fabricáronse varias versións e Pascal en persoa constrúo uns 50 exemplares.

RENACEMENTO

Renacemento é o nome dado a un amplo movemento cultural que se produciu en Europa Occidental durante os séculos XV e XVI. Foi un período de transición entre a Idade Media e os inicios da Idade Moderna. Os seus principais expoñentes áchanse no campo das artes, aínda que tamén se produciu unha renovación nas ciencias, tanto naturais como humanas. A cidade de Florencia, en Italia, foi o lugar de nacemento e desenvolvemento deste movemento, que se estendeu despois por toda Europa.

O Renacemento foi froito da difusión das ideas do humanismo, que determinaron unha nova concepción do home e do mundo. Nesta etapa expúxose unha nova forma de ver o mundo e ao ser humano, con novos enfoques nos campos das artes, a política, a filosofía e as ciencias, substituíndo o teocentrismo medieval polo antropocentrismo.

Desde unha perspectiva da evolución artística xeral de Europa, o Renacemento significou unha «ruptura» coa unidade estilística que ata ese momento fora «supranacional». O Renacemento non foi un fenómeno unitario desde os puntos de vista cronolóxico e xeográfico: o seu ámbito limitouse á cultura europea e aos territorios americanos recentemente descubertos, aos que as novidades renacentistas chegaron tardíamente. Con todo, moitos destes fenómenos pasan pola súa magnitude e maior extensión no tempo o ámbito renacentista.

QUATTROCENTO ITALIANO

O Quattrocento italiano caracterízase pola observación da natureza, para posteriormente ser plasmada nas obras, e no desenvolvemento da perspectiva. Orixinouse no século XV e, como o seu nome indica, en Italia. Por suposto, case todas as pinturas teñen motivos relixiosos. E coa observación da natureza poténciase o detalle.

BACO

Baco é un cadro atribuído a miúdo ao pintor renacentista italiano Leonardo dá Vinci. Está pintado ao óleo sobre táboa transferido a lenzo e mide 177 cm. de alto e 115 cm. de ancho e data do período 1510-1515. Consérvase no Museo do Louvre de París (Francia).

Algúns autores afirmaron que a pintura puido ser obra de Cesar dá Sesto, Cesar Bernazzano, Francesco Melzi ou un "pintor lombardo". O fondo non parece típico da obra de Leonardo e por iso dá lugar a especulacións sobre a súa autoría.

A obra céntrase nun personaxe sentado co brazo dobrado sobre o peito, cuxa man dereita apunta cara á nosa dereita, mentres que a esquerda sinala cara abaixo.Está colocado nunha ambientación naturalística e supón unha volta ao tema da figura clásica. A figura humana ten un modelado suave logrado polo sfumato.

Non se sabe con certeza se Leonardo pintou a Juan o Bautista no deserto ou ao deus romano do viño e a embriaguez, Baco. Con todo, a presenza do caiado como símbolo , xunto á posición das mans, podería indicar que sen a cruz, está condenado ao inferno, que sería onde está a apuntar coa man esquerda. O fondo da paisaxe, ademais, non é propiamente un deserto, xa que aparece vexetación.  

ANUNCIACIÓN

A Anunciación é un dos cadros máis soados do pintor renacentista italiano Leonardo dá Vinci. Está pintado ao óleo sobre táboa (madeira de álamo) que mide 100 cm. de alto e 221 cm. de ancho e data do período 1472-1475. Consérvase na Galería dos Uffizi de Florencia.

Hai moi pouca información certa respecto á orixe desta obra; sábese que é un dos primeiros encargos que Leonardo conseguiu mentres estaba no taller de Verrocchio. Crese que é obra de colaboración con Domenico Ghirlandaio ou algún dos discípulos, por algúns trazos: a Virxe está á dereita e o anxo á esquerda, característica das pinturas florentinas; ademais, a cabeza do anxo carece do esfumado típico de Leonardo, aparecendo os cabelos compactos.

A obra era descoñecida ata o ano 1867, en que chegou aos Uffizi en 1867 desde a sancristía da igrexa de San Bartolomeo, aneja ao suprimido mosteiro dos Olivetanos. Entón atribuíuse a Ghirlandaio, quen era, como Leonardo, un aprendiz no taller de Verrocchio; tamén hai quen consideraba que era obra deste último. En 1869, algúns críticos recoñecérona como obra de mocidade de Leonardo.

O 12 de marzo de 2007 o cadro foi o centro dunha polémica entre cidadáns italianos e o Ministerio de Cultura, que decidiu prestar a pintura para unha exposición en Tokio (Xapón), titulada A mente de Leonardo.